WZORY ODWOŁAŃ OD ORZECZEŃ

Witam serdecznie, kiedy mojemu synowi nie przyznano w orzeczeniu punktu 7 na wymaga, zaczęłam szukać masowo jakiś sensownych wzorów, odwołań. Chociaż mamy w dzisiejszych czasach internet, to znaleźć coś, logicznego graniczy z cudem.  Poszukując jakiś informacji na ten temat, można również znaleźć fundacje, które zajmują się pomocą dla  tego typu problemów. Nawet napisałam maila do jednej z nich, jednak z pomocy nie skorzystałam. Nie dlatego, że nie chciano mi jej udzielić, lecz bardzo mi się spieszyło i postanowiłam nie obnażać się od nowa ze swoimi problemami przed kolejną instytucją, bo najzwyczajniej mam tego dość.
Poniżej zamieszczam wzór odwołania już do Sądu Pracy.  
Zachęcam również do zamieszczania innych odwołań i dzielenia się swoimi problemami.
Anna Nowak                                                                                                 Wrocław, 09.02.2017

ul. Polna 2/5

50-000 Wrocław

w imieniu małoletniego

Jakuba Nowak

Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wydział IV

pl. Powstańców Śląskich 14

53-314 Wrocław

za pośrednictwem:
Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności

we Wrocławiu

pl. Powstańców Warszawy 1

50-153 Wrocław

ODWOŁANIE OD ORZECZENIA O NIEPEŁNOSPRAWNOSCI

Niniejszym jako przedstawiciel ustawowy mojego syna Jakuba Nowaka  ur. 3.10.2009 roku we Wrocławiu odwołuję się od decyzji Wojewódzkiego Zespołu do spraw Orzekania
o Niepełnosprawności we Wrocławiu z dnia 16.01.2017 nr ZP.WZON.0000/000/2016 doręczonej w dniu 30.01.2017 wnoszę o zmianę orzeczenia w następujący sposób:

1. w części IV orzeczenia wydaje się do 30.11.2019 r. wnoszę o wydanie orzeczenia
   dla mojego dziecka do ukończenia 16 roku życia;
2. w punkcie 7 dotyczącym „ konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w zawiązku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji” wnoszę
   o zmianę orzeczenia na „wymaga”;
   
   
3. o powołanie lekarza biegłego ze specjalności psychiatrii dziecięcej oraz psychologa dziecięcego na okoliczność czy małoletni Jakub Nowak jest zdolny do zaspokajania podstawowych potrzeb bez konieczności stałej i długotrwałej opieki innej osoby, znacznie przewyższający zakres zdrowego dziecka w danym wieku, dotyczącego
   pkt 7.

UZASADNIENIE

Ad 1. Wnioskuję o wydłużenie okresu niepełnosprawności , stan zdrowia mojego dziecka
nie rokuje poprawy w ciągu orzeczonych 3 lat. Jakub ma zdiagnozowany autyzm, który według dzisiejszej wiedzy i technologii medycznej jest nie do wyleczenia, również nie ma skutecznych leków. Powołując się na Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej
z 15 lipca 2003 roku w sprawie orzekania o niepełnosprawności

„Niepełnosprawność dziecka orzeka się na czas określony, jednak na okres nie dłuższy niż
do ukończenia przez dziecko 16 roku życia”. Zgodnie z art.3 ust.3 pkt 4 „Naruszenie sprawności organizmu uważa się za:

1. Trwałe ( stałe) jeżeli stan zdrowia według wiedzy medycznej nie rokuje poprawy;
2. Okresowe jeżeli według wiedzy medycznej może nastąpić poprawa stanu zdrowia

Nie odnotowano dotąd wyleczenia ze spektrum autyzmu. Jedynie przy wielozakresowym indywidualnym i grupowym oddziaływaniom terapeutycznym istnieje możliwość,
że w określonych przypadkach zaburzenie stanie się mniej widoczne ale nadal będzie częścią osoby autystycznej. Bez ciągłej pracy z tak wieloma terapeutami i specjalistami, specjalnego przystosowania środowiska rodzinnego, jest nie możliwe choćby podstawowe funkcjonowanie
w społeczeństwie. Dołączona dokumentacja ( Profil Psychoedukacyjny PEP-R) świadczy,
że wiek rozwoju dziecka prawie siedmioletniego jest na poziomie dziecka czteroletniego.
Obrazuje to, że proces leczenia i terapii jest dość powolny, tak naprawdę trwa do końca życia,
a na pewno nie zakończy się na etapie ukończenia 16 roku życia.

Wnoszę zatem o zmianę daty ważności orzeczenia do ukończenia 16 roku życia dziecka.

Ad 2. Mój syn ma wiele deficytów, które wykluczają go z prawidłowego funkcjonowania
i rozumienia tego, co dzieje się wokół niego. Nie jest świadomy swoich problemów chorobowych,
na pierwszy rzut oka wygląda normalnie i jest bardzo pogodnym i sympatycznym chłopcem.
We wszystkich nowych miejscach i sytuacjach potrzebuje pomocy i wsparcia, lecz się nie boi.
Nie rozumie zależności przyczynowo- skutkowych związanych z życiem i przyszłością.
Nie rozumie konsekwencji swoich decyzji, ani ich skutków. Nie rozumie złożonych komunikatów, ani sensu wypowiedzi. Często nie rozumie, co się do niego mówi, ponieważ ma bardzo ograniczony zasób słów. Osoby, które nie są zorientowane w autyzmie, poza terapeutami, matką oraz pedagogom w szkole, nie rozumieją co chce przekazać czy powiedzieć. Nie potrafi odpowiedzieć na wiele prostych pytań np. o ulubiony kolor, ulubionego kolegę, ulubiona zabawę. Dzieci w tym wieku nie mają żadnych problemów z odpowiedzią na takie pytania. Ma znacznie ograniczony zasób słownictwa, często używa słów, których nie rozumie, które usłyszał w bajce, piosenkach
czy książce, nieadekwatnie do sytuacji, często naraża go to ,na nierozumienie społeczeństwa, nawet agresje. Nie rozumie bajek czytanych gdzie nie ma ilustracji. Do niedawna posługiwał
się komunikacja obrazkową PEC.W dalszym ciągu pokazuje sytuacje lub rzeczy, których nie potrafi nazwać, na materiale niewerbalnym. Nie rozumie również pełnienia ról społecznych oraz ich celowości. Kuba nie rozumie relacji międzyludzkich, nie odróżnia relacji koleżeńskich z dziećmi
od relacji z dorosłymi. Nie do końca rozumie nawet definicje rodziny np. jego babcia to mama mamy, a brat jego mamy to wujek. Wujkami lub tatusiami nazywa wszystkich młodych mężczyzn.

Z kolei mężczyzn w wieku starszym nazywa dziadziusiami. Często jest brany za niegrzeczne dziecko co naraża go na konflikty, nie rozumie gdy ktoś obcy zwraca mu uwagę Z dziećmi chce bawić się na własnych zasadach, nie rozumiany, jest często wyśmiewany przez zdrowych rówieśników i nazywany dziwnym. Często śmieje się razem z nimi kompletnie nic nie rozumiejąc. Znacznie bardziej woli relacje z dorosłymi. Kuba nie rozumie emocji, nie ma poczucia sprawiania radości, czy prezentu innej osobie niż on sam. Często reaguje śmiechem na czyiś smutek. Nie potrafi przewidywać, sytuacje w których nie uczestniczył są dla niego niezrozumiałe. Nie potrafi się bronic przed agresja innych, nie sygnalizuje niepokoju czy strachu przed innymi. Jest bardzo ufny do osób obcych. Nie tęskni za bliskimi kiedy ma spełniane swoje pragnienia. Występują stereotypowe zachowania: mówienie tekstów z bajek, gier, śpiewanie piosenek. Kuba aby wykonać zadanie wymagające skupienia musi być bardzo mocno motywowany, nagradzany. W jego pojęciu, nie widząc celowości wykonania zadania, nie ma często ochoty na współpracę. W ciągu dnia
w szkole potrzebuje odciąć się i odpocząć, zarzucając na siebie kocyk i kolokwialnie odcina

się, by móc funkcjonować w dalszej części dnia. Ma duże problemy z utrzymaniem uwagi
i koncentracji. Co znacznie utrudnia pójście do szkoły, nawet szkoły integracyjnej z asystentem wspomagającym, jego czas koncentracji do 10 minut. Nie ma możliwości aby sam zostawał
na przerwach, mógłby opuścić budynek szkolny, wymaga stałej kontroli i opieki osoby trzeciej.
Ma trudności w odbieraniu bodźców zewnętrznych zdarza się, gdy zauważy jakieś światełko bądź jakiś dźwięk, potrafi wyrwać się z ręki, wybiec na ulicę. Chodzi cały czas za rękę poza domem
i zamkniętymi pomieszczeniami, ponieważ stwarza sytuacje niebezpieczne dla siebie. Kuba
ma również problemy w czekaniu w kolejce, opuszczał niejednokrotnie sklep ponieważ jego nadpobudliwość nie pozwala mu na zbyt długie czekanie.

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 01.02.2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób do 16 roku życia (Dz. U. 2002 Nr 17 poz 162)

§ 1. Oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia, zwanej dalej "dzieckiem", dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1. przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy,
2. niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo
3. znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych
   i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.

§ 2.1 do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku należą:

5) Zespół Autystyczny, całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych, lub komunikacji werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań.

Podczas posiedzeń komisji Powiatowej oraz Wojewódzkiej , żaden z członków nie wziął pod uwagę ww. Rozporządzenia cyt. „... komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem
w danym wieku...”. Nikt nie zapytał o występowanie takich zaburzeń, zachowań.
Mój syn ma zaburzenia wymienione powyżej co poświadcza złożona dokumentacja.
W ocenie przypadku mojego syna pominięto tak ważne kryterium, jakim jest komunikowanie
się, rozumienie i pełnienie ról społecznych. Badanie Psychologiczne PEP-R pokazuje jak mój
7 letni syn komunikuje się na poziomie rozwoju dziecka nawet nie 4 letniego. Również załączone
przeze mnie badanie obrazuje prawidłowość funkcjonowania dziecka badanego na tle dziecka funkcjonującego w normie. W stosunku dziecka w wieku 6 lat i 9 miesięcy wiek rozwoju mojego syna to 4 lata i 2 miesiące, co znacznie przewyższa zakres opieki nad dzieckiem zdrowym
w danym wieku. W załączonym przeze mnie Indywidualnym Programie Edukacyjno- Terapeutycznym (IPET) są postawione cele, jakie są założone przez terapeutów, zgodnie
z umiejętnościami i możliwościami dziecka do końca roku szkolnego 2016/2017. Są to cele jakie osiągają dzieci znacznie młodsze, również nie oznacza to, że te cele w ogóle zostaną osiągnięte przez mojego syna. W Opinii Poradni Psychologiczno Pedagogicznej odnośnie odroczenia obowiązku szkolnego, w szczególnych zaleceniach jest rozwijanie percepcji i ekspresji słownej, kompetencji i rozumienia sytuacji społecznych. W Orzeczeniu o Potrzebie Kształcenia Specjalnego z 2014 roku, które obowiązuje do momentu podjęcia nauki w szkole. We wskazaniach i zaleceniach z uwagi na autyzm, w szczególności ze względu na deficyty rozwoju społecznego i mowy. Kuba uczęszcza do Niepublicznej Szkoły Specjalnej, gdzie ma specjalne warunki do nauki, które przewyższają i to znacznie opiekę nad zdrowym dzieckiem w danym wieku. W szkole jest objęty wielozakresowymi indywidualnymi i grupowymi terapiami z psychologiem, muzykoterapeuta, logopedą, pedagogami specjalnymi, terapeuta integracji sensorycznej, z gimnastyki korekcyjnej oraz posiada opinie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju , również realizacja w szkole.
W domu również należy zachować wszystkie działania terapeutyczne aby odnosiło to jakiś skutek. We wszystkich Opiniach i Orzeczeniu jest konieczność stałej współpracy rodziców z terapeutami, praca w domu. Wydane Orzeczenie o Niepełnosprawności z dnia 16.01.2017 może ograniczyć dostęp do koniecznych ulg i pomocy oraz o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego. Jestem obecnie jedynym opiekunem i całodobowym terapeutą mojego syna, cały ciężar odpowiedzialności za edukację i terapię spada na mnie. Państwo nie ma możliwości zapewnienia całodobowej opieki asystenta a nawet opieki podczas przerw świątecznych, zimowych, wakacyjnych.

Zatem wnoszę o w punkcie 7 o zmianę orzeczenia na „wymaga”.

Ad. 3 W mojej ocenie komisje do spraw Orzekania o Niepełnosprawności, Powiatowa, a następnie Wojewódzka, nie kierowały się bezstronnością i jak najlepszym interesem dziecka, o czym świadczy bardzo krótka obserwacja i niedokładna analiza dokumentacji mojego syna. Czas posiedzenia komisji to maksymalnie 10 minut, gdzie aby uzyskać diagnozę dotyczącą autyzmu często ciągnie się miesiącami. Jest opierana na opiniach wielu specjalistów i wykonywaniem całej masy testów i badań psychologicznych.

Dz. U. z dnia 23 grudnia 1991 r.- Konwencja o Prawach Dziecka przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r.

art. 23 brzmi:

1.Państwa-Strony uznają, że dziecko psychicznie lub fizycznie niepełnosprawne powinno mieć zapewnioną pełnię normalnego życia w warunkach gwarantujących mu godność, umożliwiających osiągnięcie niezależności oraz ułatwiających aktywne uczestnictwo dziecka w życiu społeczeństwa.

2. Państwa-Strony uznają prawo dziecka niepełnosprawnego do szczególnej troski i będą sprzyjały oraz zapewniały, stosownie do dostępnych środków, rozszerzanie pomocy udzielanej uprawnionym do niej dzieciom oraz osobom odpowiedzialnym za opiekę nad nimi. Pomoc taka będzie udzielana na wniosek tych osób i będzie stosowna do warunków dziecka oraz sytuacji rodziców lub innych osób, które się nim opiekują.

3. Uznając szczególne potrzeby dziecka niepełnosprawnego, pomoc, o której mowa w ustępie 2 niniejszego artykułu, będzie udzielana bezpłatnie tam, gdzie jest to możliwe, z uwzględnieniem zasobów finansowych rodziców bądź innych osób opiekujących się dzieckiem, i ma zapewnić, aby niepełnosprawne dziecko posiadało skuteczny dostęp do oświaty, nauki, opieki zdrowotnej, opieki rehabilitacyjnej, przygotowania zawodowego oraz możliwości rekreacyjnych, realizowany w sposób prowadzący do osiągnięcia przez dziecko jak najwyższego stopnia zintegrowania ze społeczeństwem oraz osobistego rozwoju, w tym jego rozwoju kulturalnego i duchowego.

4. Państwa-Strony będą sprzyjać, w duchu współpracy międzynarodowej, wymianie odpowiednich informacji w zakresie profilaktyki zdrowotnej oraz leczenia medycznego, psychologicznego i funkcjonalnego dzieci niepełnosprawnych, w tym rozpowszechnianiu i umożliwianiu dostępu do informacji dotyczących metod rehabilitacji oraz kształcenia i przygotowania zawodowego, w celu umożliwienia Państwom-Stronom poprawy ich możliwości i kwalifikacji oraz w celu wzbogacenia ich doświadczeń w tych dziedzinach. W związku z tym potrzeby krajów rozwijających się będą uwzględniane w sposób szczególny.

Art. 26 brzmi:

1.Państwa-Strony będą uznawać prawo każdego dziecka do korzystania z systemu zabezpieczenia społecznego, w tym ubezpieczeń socjalnych, oraz będą podejmowały niezbędne kroki do osiągnięcia pełnej realizacji tego prawa zgodnie z ich prawem wewnętrznym.

2.Tam gdzie jest to możliwe, powyższe świadczenia powinny być zabezpieczone z uwzględnieniem zasobów i warunków życia dziecka oraz osób odpowiedzialnych za jego utrzymanie, jak również wszelkich innych okoliczności, odnoszących się do stosowania realizacji świadczeń wnioskowanych przez dziecko lub w jego imieniu.

Powołując się na Dz. U. z dnia 23 grudnia 1991 r.- Konwencja o Prawach Dziecka przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r. i Konstytucję RP, domniemam, że dotychczasowe Strony administracyjnie orzekające o niepełnosprawności
nie kierowały się dobrem, interesem dziecka ani jego sytuacją, oraz niestosowanie
się do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 01.02.2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób do 16 roku życia (Dz. U. 2002 Nr 17 poz 162) § 1 pkt 1, pkt 2, pkt 3, § 2.1 pkt 5. W Orzeczeniu potrzymany został symbol chorobowy 12-C Całościowe zaburzenia rozwojowe, przez obydwie Orzekające komisje do spraw Niepełnosprawności,
który kwalifikuje dziecko do sprawowania stałej i długotrwałej opieki osoby dorosłej.

Wnoszę o powołanie niezależnej komisji orzekającej o niepełnosprawności mojego dziecka

z dziedzin psychiatrii dziecięcej, psychologii dziecięcej.

Na poparcie faktów do wniosku dołączyłam:

- Raport z badania dziecka przy pomocy testu profil PEP-R,
- Opinia z Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej w sprawie odroczenia obowiązku szkolnego,
- Indywidualny program Edukacyjno- Terapeutyczny IPET,
- Opinia psychologiczna.